Lief! bis

Toen ik pas thuis was en mama en papa dat aan iedereen lieten weten hadden ze mij een heel toepasselijk T-shirt aangetrokken. Ga zelf maar eens kijken via deze link.

Mama en papa vertellen hier nogal dikwijls over mijn temperamentvol karakter, maar ze vergeten ook een ander aspect van mij: lief zijn. En dat kan ik best wel heel erg goed: ik zorg voor mijn poppen alsof het echte kindjes zijn en geef Matthijs een dikke kus als hij weent. Verder ben ik een beetje spaarzaam met het uitdelen van knuffeltjes, maar als je er één krijgt, doe ik dat wel met volle overtuiging! Kindjes pijn doen is niet mijn hobby, al kan ik wel met heel veel decibels laten horen dat er iemand iets wil afpakken.

Zelfs de juffen bij Bambi hebben onlangs nog gezegd: "'t Is er een met een handleiding, maar je hebt er ongelofelijk veel vriendschap van. We gaan ze missen, hoor." En die kunnen het weten!

Beste Wensen

School

Woensdag was een rare dag (al zijn de dagen de laatste weken allemaal raar, want mama is nu veel thuis). We zijn namelijk al eens gaan kijken in mijn nieuwe klasje. Wat waren daar veel kindjes. En veel mama's en papa's... sjonge, als die allemaal mee moeten komen leren...

Maar eigenlijk was het wel leuk. Er gaan ook een aantal vriendinnetjes van Bambi mee naar school. En de juf zingt heel veel liedjes, dus dat komt allemaal wel goed.
10 januari is het zover, dan is mijn eerste officiële schooldag. Tot die tijd moet ik mijn nieuwjaarsbrief nog dringend een keertje van buiten leren, veel pakjes openmaken, veel feestjes afschuimen enz. Druk dus!

Waarom?

Zoals een tijdje geleden al aangekondigd is het "waaromtijdperk" aangebroken. Gisteren heb ik mijn eerste "waarom"vraag gesteld. En dat was meteen een heel belangrijke vraag:

"Waarom geen speelgoedje?"
Aan Matthijs' maxi cosi hangt geen speelgoedje en bij alle babytjes op Bambi wel. Arme Matthijs.
Mama's antwoord trok op niets: "Matthijs is nog te klein om met speelgoedjes te spelen."

Hebben jullie ooit al eens een kindje gezien dat te klein is om te spelen? Ik niet, alle kindjes horen te spelen!

Zo, ik ga de volgende "waarom" vraag bedenken.

Brulaapje

Grote zus zijn is een grote verantwoordelijkheid. En dat is best eng, zo'n grote verantwoordelijkheid van het ene op het andere moment erbij krijgen. Mama en papa waren vroeger altijd helemaal alleen van mij. Nu is mijn broertje er ook en die moet nog heel veel eten bij mama. En krijgt dus ook heel veel knuffeltjes. Logisch, want hij is ook nog heel klein.
Maar ik heb mijn mama en papa liever alleen voor mij. Dan krijg ik alle knuffeltjes.
Ze doen hun best hoor. Ik mag pudding koken, met papa naar de winkel, ...

En toch ben ik ook heel erg trots op mijn broertje. Hij ziet er dan ook zo schattig uit.

Maar ik ga toch nog een paar weken voor brulaapje spelen. Mama en papa kennen mij gelukkig al, dus die weten dat ik niet echt boos ben op hen, maar gewoon even heel hard moet wennen. En Matthijs? Die slaapt gewoon overal door.

Op bezoek bij Matthijs

Toen we op bezoek gingen bij Matthijs wou papa persé een foto maken.
En dat komt er dan zo uit te zien.....

Grote Zus

Ik had het hier op 1 mei al bericht: ik word grote zus. En vandaag is het dan zover. Ik ben nu echt grote zus. 10 minuutjes geleden (om 13u50 om precies te zijn) is mijn kleine broertje geboren. Alhoewel, echt klein is hij ook niet. Met z'n 4025 gram en 55cm is hij niet onmiddellijk bij de kleinsten van de babytjes. Hij weegt dik anderhalve kilo meer dan ik, toen ik geboren was :)
Net als ik heeft Matthijs ook een dagboek. Ga maar eens kijken....

Sinterklaas

Vandaag kregen we hooggeëerd bezoek op de crèche: Sinterklaas en Zwarte Piet!
We hadden heel ons klasje versierd, allemaal liedjes geleerd, tekeningen gemaakt, ... en gisterenavond hadden we onze schoen al mogen zetten.
Vanmorgen lagen er allemaal koekjes! En toen kwam Sinterklaas zelf nog even langs. Sjonge, wat is die oud! En Zwarte Piet is echt wel héél erg zwart.
We mochten 1 voor 1 onze tekening afgeven, maar ik vond het toch een beetje te eng. Dus ben ik braaf op de mat blijven zitten (Zwarte Piet had nog koekjes op de mat gegooid, wat zou ik dan naar Sinterklaas moeten? Koekjes eten is veel leuker).
Sinterklaas had heel veel cadeautjes bij: puzzels, groenten voor in ons winkeltje, ... Dus nu kunnen we weer heel veel spelen.

Binnenkort komt Sinterklaas ook thuis. Zou hij mijn broertje/zusje meebrengen dan? Hopelijk komt broertje/zusje snel, want mama heeft beloofd dat ik dan pannenkoeken mocht eten.

17 november, mijn Internationale Dag

Gisteren was het weer zover: de internationale “Dag van het Vroeggeboren Kind”. Na de “reclame” die ik vorig jaar op deze blog maakte, is papa lid geworden van het bestuur van de VVOC (Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen).

Na maanden voorbereiding (mama’s collega’s vragen of zij de fotoboekjes wilden vertalen, ...) brak gisteren de grote dag aan.
Papa mocht heel de dag op de infostand in UZ Gasthuisberg al mijn “soortgenootjes” en onze behoeftes eens extra in de verf te zetten.

Papa’s werk heeft er weer een mooi item voor het Journaal van gemaakt en ook de concurrentie (VTM) heeft er aandacht aan besteed. Kranten en weekbladen waren ook goed vertegenwoordigd De Standaard had zelfs 3 artikels en Knack.be had een mooi artikeltje met een overzicht van de 5 belangrijkste misvattingen. En papa is zelf op rob tv geweest.

Onder het motto “vroeg begonnen is half gewonnen” ijvert de VVOC al jaren om een goede opvolging van prematuren na het ontslag uit het ziekenhuis. Voor veel kindjes is het niet altijd evident om alles helemaal “zelf” aan te leren (zoals aterme kindjes) en die kunnen dus wel wat extra hulp gebruiken. Dit was dan ook het “thema” van “onze” dag dit jaar.
Meer uitleg over de specifieke problemen vind je hier.

De Koning Boudewijn Stichting had ook een heel mooi initiatief (in samenwerking met VVOC): een “Groeiboekje voor prematuren geboren tussen 32 en 37 weken zwangerschap”. Elke ouder krijgt in principe al zo’n boekje van K&G maar daar geven ze enkel antwoorden op de meeste vragen die ouders van aterme kindjes stellen. De specifieke vragen die onze mama’s en papa’s hebben komen daar niet aan bod. Je kan heb boekje gratis downloaden op de website van de Koning Boudewijn Stichting.

VVOC heeft zelf ook een nieuwe uitgave: een fotofolder voor anderstaligen. In de meeste Vlaamse ziekenhuizen is er altijd wel een informatiefolder in het Nederlands beschikbaar, maar niet alle mama’s en papa’s spreken/begrijpen genoeg Nederlands om alle moeilijke termen en behandelingen altijd volledig te begrijpen.
Een opname van een babytje op de neonatologie (N* (neonatologie in het plaatselijk ziekenhuis) of NICU (Neonative Intensive Care Unit, enkel in een UZ)) is sowieso al een hele grote emotionele klap. Als je dan niet begrijpt wat er allemaal met je kindje gebeurd en waarom dit moet, is het natuurlijk nog veel moeilijker. Momenteel zijn de volgende talen al beschikbaar: Frans, Engels, Duits en Portugees. Voor andere talen zijn de mensen van VVOC nog op zoek naar vertalers, maar ze willen zo veel mogelijk talen beschikbaar stellen.

Je ziet, er zijn erg veel initiatieven dit jaar. Je vindt ze allemaal netjes opgesomd op de website van VVOC (http://www.vvoc.be)

Waarom?

Toen ik twee werd, waarschuwde papa's collega's al voor het "waaromtijdperk". Mama en papa dachten toen dat dat nog wel een hele tijd zou duren. Maar daar vergissen ze zich toch een beetje in. Echte "waaromvragen" stel ik nog niet, maar ik ben al wel volop aan het oefenen met de "waar-" en "watvragen".

De echte filosofische vragen hou ik voor als mijn broertje/zusje geboren is. Dan wordt het pas echt tijd om de "waaromvragen" boven te halen. Ondertussen heb ik nog eventjes tijd om al een lijstje te maken.

Mama en papa: hou u al maar vast. Tot hiertoe vinden jullie mijn getetter nog leuk, maar wacht maar...

10/10

Ik mag bijna naar school, dus gaan de eerste punten ook wel snel volgen.
En de allereerste punten zijn al meteen supergoed. Beter kan gewoon niet!

Daarstraks moest ik weer op controle bij de dokter. Het verdict: een dikke 10/10! Dat ik nogal eens gemakkelijk val, is niets waarover mama en papa zich zorgen hoeven te maken. Ik stap ook nog geen jaar, hè. En voor de rest deed ik alles echt perfect. Het was dus de allerlaatste keer dat ik nog eens naar de dokter mocht, tenzij ik ziek ben natuurlijk. Ooohhhh... Maar eigenlijk heel hard JOEPIE!

Papa had ook nog heel goed nieuws: er is een voorstel van resolutie ingediend om de registratie,en opvolging van prematuurtjes flink te verbeteren. En dat is echt heel hard nodig. Nog een beetje geduld dus en dan wordt dat standaard voor al mijn "soortgenootjes". Voor wie veel tijd heeft en zich verveelt: je kan heel het voorstel hier lezen. Maar ik ga er zeker nog meer over vertellen op 17 november, de internationale dag van de prematuren.

Dikke buik

Dat ik grote zus word, heb ik al verteld. Maar toen was mama’s buik nog “plat”. Nu is die helemaal rond, een echte hele dikke buik. En daar zit dus een babytje in.

Eigenlijk is dat wel leuk, zo’n babytje in mama’s buik. Ik mag daar liedjes voor zingen en aaien en kusjes geven (kleine kusjes, geen grote).
Mama is nu ook sneller moe en dan ben ik maar extra lief en geef ik extra veel dikke knuffels. Papa is nog steeds mijn held, maar mama moet nu extra in de watten gelegd worden. Stress en zo is niet goed voor haar en het babytje. Dus doe ik flink mijn best om al een echte grote zus te zijn. Zo help ik mama door op Musti te letten. Als die iets stouts doet (aan de zetel of een stoel krabben, op het aanrecht springen, enz.) zet ik hem meteen buiten. Hij moet dan maar buiten gaan spelen en muisjes gaan vangen.

Zaterdag zijn we alvast een cadeautje voor het babytje gaan kopen. Mama heeft twee knuffels (ja, 2, ik heb maar 1 koeknuffel) gekocht. 2 draken, eentje met en eentje zonder muziek. Volgens haar mocht ik dan die zonder muziek geven aan babytje, maar dat was zo niet afgesproken. We gingen een cadeautje kopen voor babytje dat ik mocht geven en ik heb dan ook zelf een cadeautje gekozen. Wat weet mama nu van leuke cadeautjes voor babytjes? Maar eigenlijk wil ik zelf graag die muziekdraak, dat is echt een heel leuke knuffel, ik ben er al dikke vriendjes mee.

Babytje heeft trouwens ook zelf cadeautjes om uit te delen. Mama heeft die gemaakt want babytjes in buiken kunnen nog niet zelf cadeautjes maken. En als babytje er is krijg ik er héél veel. Dus, wil je babytje’s cadeautjes zien, dan moet je snel zijn, voor ik ze allemaal opgesnoept heb. En als je binnenkort komt, vraag er gerust naar, want mama en papa vergaten mijn cadeautjes gewoon uit te delen.

Tot binnenkort.
Grote zus Anne-Marie

De eerste keer bis

O ja, vandaag heb ik twee (2!) stickertjes in mijn boekje mogen plakken. Eentje omdat ik flink mee opgeruimd heb (zoals gisteren en vorige week, ...) en één omdat ik heel flink

PIPI op het POTJE gedaan heb!

De eerste keer

Meestal vertellen mama en papa enkel (heel trots dan) over de leuke eerste keren, bv. eerste keer lopen, eerste keer “mama” of “papa” zeggen, enz.

Deze nacht had ik mijn eerste nachtmerrie. Is dat iets vernoemendswaardig? Nee, niet echt.

En ja, toch ook wel. Tot hiertoe kon ik ook al wel eens huilend wakker schieten, maar dat was eigenlijk altijd heel snel opgelost. Knuffel, dikke kus, koe en tutje en terug slapen.

Gisteren dus niet. Het heeft mama zeker een kwartier gekost om mij terug te kalmeren en in mijn bedje te laten liggen zonder het op een brullen te zetten.

Een paar uur later was ik weer helemaal wakker en over mijn toeren. Mama is mij weer komen knuffelen en troosten, ook al riep ik om papa. Die sliep, volgens mama, en hoorde mij totaal niet (en ik deed echt mijn best om 120 dB te produceren!).

Waarom mama mijn eerste echte nachtmerrie eigenlijk zo vernoemenswaardig vindt? Tja, ze heeft het me uitgelegd en ik zal proberen om haar uitleg hier te herhalen:

Tijdens je dromen verwerk je, volgens mama dus, de indrukken van de afgelopen dag. Ook recente gebeurtenissen, angsten, enz. worden ’s nachts verwerkt. Iedereen droomt dus, mama’s en papa’s, oma’s en opa’s, kindjes, baby’tjes, zelfs poesjes zoals Musti dromen ’s nachts.

Musti’s en hele kleine baby’tjes hebben (nog) geen fantasie. En het is de fantasie die ons echte nachtmerries bezorgen. Volgens mama is het voor kindjes (tussen 2 en 6 jaar ongeveer) heel moeilijk om te begrijpen wat echt is en wat ze zelf verzonnen hebben (fantasie dus). En daarom dromen ze dus heel erg levendig. En als ze dan wakker schieten bij een nachtmerrie lijkt het alsof ze dat echt meegemaakt hebben.

Aan die uitleg had ik vannacht weinig. Maar mama zei dat dat ook niet moet. Zij vindt het gewoon fijn dat ik weer een stapje vooruit zet in mijn ontwikkeling. Mijn fantasie is dus al volop aanwezig. Maar ik denk niet dat ik dat leuk vindt, die nachtmerries. Volgens mama ga ik juist wel van mijn fantasie veel plezier hebben; met het spelen met mijn pop, de blokken, een kartonnen doos zelfs, …

Mama, ik weet het toch nog niet hoor, of ik fantasie wel leuk vind. Maar nu moet ik eerst mijn poppemie een nieuwe pamper aan geven, daarna moet ze nog patatjes eten en dan heeft ze dringend een dikke knuffel nodig want ze valt na de patatjes van de stoel…

Reflectie van mama

1 september… hoewel ik al een hele tijd afgestudeerd ben, blijft 1 september toch een beetje speciaal. De grote vakantie voorbij, start van een nieuw schooljaar, …, dat zet een mens aan het denken.

Anne-Marie is nu 2 jaar, 2 maanden en 10 dagen. Over 4 maanden zal zij zelf voor het eerst naar school gaan.
En toch, haar geboorte lijkt nog maar een maand geleden en tegelijkertijd is het alsof ze er altijd geweest is.
Anne-Marie is ondertussen van een klein, hulpeloos baby’tje dat letterlijk voor het meest elementaire (ademen) afhankelijk was van anderen uitgegroeid naar een zelfstandige peuter die zeer goed weet wat ze wil en het liefst van al alles zelf doet. Een enorme evolutie dus.

En hoewel ik (en Jeroen) probeer haar zo veel mogelijk aan te moedigen om alles zelf te doen, heb ik het daar soms een dubbel gevoel bij. Het is heel normaal dat ze zich met momenten afzet tegen mama en papa, maar toch mis ik het zorgen soms. Het beseffen dat dat kleine meisje volledig van u afhankelijk is. Natuurlijk is ze nog steeds voor een heel groot stuk afhankelijk van anderen, maar op een andere manier.
Om een voorbeeld te geven:
Vanmorgen werd ze boos toen ik haar kamer binnenstapte om haar wakker te maken. Omdat ze al wakker was en omdat ze de laatste tijd heel erg aan papa hangt, vroeg ik of ze door papa gewekt wou worden. Haar antwoord luidde meteen “ja”. Dat was meteen ook de enigste “ja” die ik gedurende de rest van ons gesprekje kreeg. Uit bed komen wou ze duidelijk niet.
Na het aankleden gaf ik haar een sandwich en zei dat ze die in de zetel moest opeten. Waarop zij zei: “bordje”. Tja, ik was vergeten haar een bordje te geven. Even later had ze genoeg. “Zet uw bordje dan maar weg,” was mijn antwoord. Ik bedoelde: zet maar in de zetel of op het tafeltje, dan ruim ik het straks wel op. Anne-Marie klom echter uit de zetel en zette haar bordje op het aanrecht in de keuken. Flink van haar! Toen ze bevestigde dat haar handjes vies waren, ging ik een doekje halen. Maar ze liep heel hard weg en wou geen handjes komen poetsen. “Poets ze dan zelf,” zei ik. Meteen pakte ze het doekje en begon flink haar handjes te schrobben. Tandjes poetsen, jas aan en we konden vertrekken. Maar Anne-Marie wou liever spelen. Om geen krijsend, stampend wezen te hebben bij het tandenpoetsen probeerde ik het volgende: “na het tandenpoetsen doen we onze jas aan en gaan we met de andere kindjes spelen, (“NEE”), met Jinthe en Mattis en …” Meteen schoot ze recht en ging ze naar de badkamer. Na het tandenpoetsen koos ze welke jas/vest ze aan wou. Omdat ik er ineens aan dacht dat ik het heen-en-weerschriftje nog moest invullen, zei ik “zo, trek je jas maar aan” en legde haar jas op de grond. Het schriftje was nog niet helemaal ingevuld of er stond een glunderend kindje naast mij te vragen of ik de rits wou dichtdoen. Ze wou zelf haar boekentas op haar rug dragen, de auto open doen, in haar stoel kruipen, …
Aangekomen op de crèche kreeg ik nog een flinke knuffel en werd uitbundig uitgezwaaid mét vliegkusjes.

Een jaar geleden waren de ochtenden veel hectischer, hoewel haar eigen wil toen veel minder uitgesproken was. Het is natuurlijk heel makkelijk dat zij haar ontbijt zonder hulp opeet, zelf haar jas al aandoet terwijl ik nog iets anders doen, enz. Maar toch mis ik die kleine dingetjes, die momentjes van genietend (ver)zorgen.

Binnenkort mag ik die kleine dingetjes weer volop beleven, en dan ga ik waarschijnlijk heel blij zijn dat Anne-Marie al zo zelfstandig is. Maar ook haar broertje/zusje wordt ooit groot.

Passion for Fashion

Een hele tijd geleden heeft mama eens een workshop met als titel "Passie is wie je bent" gevolgd. Heel interessant volgens haar.
Ik ben mijn passies volop aan het ontdekken, maar 1 passie staat al wel vast: kleertjes en alles wat daar mee te maken heeft. Zo wil ik enkel dragen wat ik mooi vind, uiteraard. Maar helemaal de max is het zelf kiezen van mijn kleertjes!

Gisterenmorgen zei mama dat we na haar werk nieuwe schoenen gingen kopen. Goho, nieuwe schoenen!! Ik werd er direct vrolijk van. En omdat ik zo flink was geweest (geen brulconcerten, woede-aanvallen, ...) gisterenmorgend, gaf mama mij nog een hele dikke knuffel en veel complimentjes. Ze was zo trots dat ze vond dat ik dat tegen de juffen op de crèche moest vertellen. Daar aangekomen zei mama dus: "Anne-Marie moet nog iets vertellen." Ah ja, goed gezien mama. Dus toen ze allemaal nieuwsgierig werden zei ik, vol overtuiging: "Schoenen kopen"! Uiteindelijk heb ik toch nog heel veel complimentjes gekregen omdat ik zo flink was geweest, hoor.

Na een hele dag spelen en ravotten kwam mama mij extra vroeg halen en gingen we, ..., juist ja, SCHOENEN KOPEN!

Ik was flink gegroeid, zei de mevrouw van Het Schoendoosje. En ik mocht meteen passen. Mooie laarsjes voor deze winter. Die staan nu in de kast, te wachten op koud weer.
En toen kwamen ze, ..., de allermooiste schoenen van de hele wereld!! In twee kleuren: bruin en rood. Ik mocht eerst de rode passen... Oho, wat zijn die echt wel heel erg mooi! Mama wou liever de bruine, maar zag meteen aan mijn gezichtje dat ze dan echt wel niets van mode kent.

Toen papa thuis kwam was dan ook het eerste dat ik hem vertelde: "Schoenen kopen!" Waarop ik heel fier mijn nieuwe rode schoenen liet zien.

Dus, "Het Meisje met de Rode Schoentjes" bestaat echt! Dat ben ik!

aan zee

Op reis

Ik had jullie vorige week al verteld dat we op reis gingen... naar de zee. Wel, daarstraks zijn we terug thuis gekomen. Na 2,5 dagen aan de zee. Dinsdag zijn we vertrokken, met een omweg langs de gyneacoloog (of hoe mama's dokter ook mag heten). Met broertje/zusje is alles goed, 32 cm lang en zo'n 600g. Ik heb het met mijn eigen oogjes mogen zien. Op één of andere manier kan mama's dokter in mama's buik kijken. Heel bizar.

Daarna zijn we doorgereden naar de zee. Wat is die groot zeg! Eerst alle spullen uit de auto geladen. Papa vond het weer belachelijk veel, maar mama had alles zo goed bedacht, dat we echt alles bij hadden wat we nodig hadden, maar ook niets meer. Na Middelkerkse boterhammetjes zijn we nog een eindje gaan wandelen. En ik mocht in een duwautootje!!! Geweldig appartement heeft Marleen, op het gelijkvloers is er een fietsverhuurwinkel!!! Jippie!!!
Woensdag zijn we met tante Els en nonkel Sven, naar jaarlijkse gewoonte ondertussen, naar Plopsaland geweest. Ik heb Bumba in het echt gezien en het huis waar hij woont. Hij heeft daar dus een echt circus! En kabouter Plop en zijn paddenstoel waren er ook. Verder heb ik in allemaal spannende attracties mogen zitten. Ah ja, mijn mama en papa hadden pech, ze moesten betalen voor mij; ik ben groter dan 85 cm. Maar dat betekende ook dat ik dus in allerlei dingen mocht. Verder heb ik nog met zand en water mogen kliederen toen papa, tante Els en nonkel Sven in een ding dat Splash heet gingen. Een uur hebben ze mogen aanschuiven voor 30 seconden splash... Dan toch liever een uur kliederen. Verder zijn ze nog in allemaal dingen geweest waar mama en ik niet in mochten, omdat ik en broertje/zusje nog te klein zijn.
Mama en papa waren echt trots op mij: geen middagdutje, maar niet vervelend gaan doen en heel flink blijven aanschuiven (ook als het een uur duurde om in de tractors te kunnen), wat niet van alle andere kindjes gezegd kan worden. Kortom, ik heb mij voorbeeldig gedragen.

Vandaag hebben we héél lang uitgeslapen: tot 10u! Maar dat had mama wel verdiend na zo'n vermoeiende dag. Terwijl mama boodschappen voor de patatjes 's middags ging doen, mocht ik samen met papa in bad. Jippie!! En nadien nog naar het strand om met mijn teentjes in het water te lopen. Maar zand doet prikkeprik aan mijn voetjes en zo'n zee is wel heel erg groot met heel veel golven. Bbrrr, toch eng. Na de patatjes hebben we nog alles opgeruimd en ingepakt en konden we eindelijk vertrekken. Pppfff, wat hadden we toch veel spullen mee...

Nu mag ik dus terug in mijn eigen bedje slapen. Ik moet nog flink uitslapen van al die vakantie want het is nog 4 keer naar dromenland vertrekken en dan mag ik terug met de kindjes van Bambi gaan spelen.

Vakantie bis

Voor velen is het al terug werken geblazen, maar papa, mama en ik hebben nog 1 weekje vakantie! Wat heb ik sinds de kermis allemaal gedaan? Veel, héél véél op stap geweest. Maandag was het gewoon thuis spelen en in de namiddag met papa en de fietskar boodschappen doen. Dinsdag mocht ik bij oma gaan spelen. Mama en papa gingen papier kiezen voor de suikerbonendoosjes, nog naar een babywinkel en naar een verfwinkel om kleuren voor mijn broertjes/zusjes kamer. Woensdag was het een verrassingsfeestje voor tante Barbara, met bbq. Donderdag was het nabbqen (ofwel restjesdag dus). Vrijdag zijn we na mijn middagdutje met z'n drieën naar Wijnegem Shopping Center gereden. Papa wou nog graag een boek, maar vond het niet. Mama daarentegen vond er wel drie! Ik heb ook een boekje gekregen en een nieuw spelletje. Maar ik snap de regels nog niet zo goed.
Zaterdag hebben we spinaziestoemp met vissticks gegeten. Ik heb wel drie keer spinazie bijgevraagd. En een heel potje griesmeelpudding naar binnen gewerkt! Tja, het was gewoon heel erg lekker. :-$
Gisteren hielden oma en opa een mosselfeest. Maar mosselen vind ik maar iets heel geks, kan gewoon niet lekker zijn. Gelukkig was er ook stoofvlees.

Deze week staan er ook nog allemaal leuke dingen op het programma: vandaag moeten we al wat spullen klaarleggen en eventueel al inpakken. Morgenmiddag vertrekken we nl. naar de zee! Mama moet eerst nog naar de dokter. Papa en ik mogen mee. En ze hebben beloofd dat ik broertje/zusje al een keer mag zien. Maar hoe kan dat nu? Die zit in mama's buik! Hoe kan je nu in een buik kijken? Soit, dat zien we morgen dan weer wel. Woensdag gaan we met tante Els en nonkel Sven naar Plopsaland! Donderdag komen we normaal terug naar huis. En dan is de vakantie weeral bijna gedaan. Maar ik beloof dat ik nog wel een paar foto's van ons reisje aan jullie allemaal laat zien.

Maar eerst flink een dutje doen. Ik moet uitgerust zijn tegen dat vake strax komt. Die is nl. bijna 3 weken gaan fietsen in Oostenrijk en Italië en komt strax dag zeggen voor wij op reis vertrekken.

Kermis

Gisteren was het kermis....

Vakantie

Oei, het is hier te zien dat ik vakantie heb. Ik heb het dan ook druk met... uitslapen en uitstapjes maken. Tot hiertoe hebben mama en ik al elke dag minstens 1 uitstapje gemaakt. Dure grapjes volgens mama. Het was dan ook iedere keer naar een winkel. Maandag naar Ikea, dinsdag boodschappen doen en met de fiets(kar) naar de lingeriewinkel (vraag me niet waarom persé een lingeriewinkel) om voor papa een nieuwe zwemshort uitkiezen. Vandaag was wel het toppunt: 4 winkels en 1 restaurant. Mama wil weer zelf mooie doosjes maken voor mijn broertje/zusje en is daarvoor (nadat ik uitgeslapen was, want mama staat altijd tussen 7 en 8 op) naar Ava en De Effenaar gereden. Bij Ava heeft ze doosjes gevonden die op haar idee lijken, kwestie van een idee van de afmetingen te hebben en bij de Effenaar hebben ze haar verder geholpen met haar idee zelf. Het worden weer superdoosjes (want ik mag helpen)!

Toen ze eindelijk klaar was bij De Effenaar had ik van al dat wachten reuzehonger gekregen. "Zullen we dan maar iets te eten zoeken?" vroeg mama. Jah, dhuhu, wat had ze nu gedacht? Het eerste dat we tegenkwamen was... de Quick! MMMMhhhh, frietjes, een cheeseburger, mayonaise, een appelsapje, een ijsje én een cadeautje! En daarna nog in het ballenbad... Het is toch vakantie voor iets...

Nu heb je nog maar over 2 winkels en 1 restaurant verteld, hoor ik jullie al denken. De volgende winkel was terug (met de fiest(kar)) de zwemshortenwinkel, papa's poep bleek te klein te zijn voor degene die we hadden gekocht. En als verrassing kwam oma nog langs voor ze naar de winkel ging. En ik mocht uiteindelijk mee naar de winkel!

Ziezo, nu weer flink uitslapen. Dan ben ik helemaal in form om morgen weer een uitstapje met mama te maken. Misschien gaan we wel naar de fietsenwinkel, blokjes kopen om mijn beentjes langer te maken. ... Ik bedoel, mijn trappers korter natuurlijk. ;-)

Een dagje zee

Gisteren was het ontzettend warm. Uitstekend weer voor een dagje uit naar de zee dus. Eigenlijk was dat al langer gepland. Mijn mama’s harmonie doet dat elk jaar en altijd rond mijn verjaardag. Gisteren was het dus zover. Toen papa mij kwam wakker maken, dacht ik dat we gingen zwemmen. Maar hij had dus een verrassing in petto: naar de zee.

Wij zijn met de auto gereden, de rest ging met de bus. Maar mama vindt het met zo’n kleintje (en tegen mij zegt ze dat ik al zo’n groot meisje ben) net zo makkelijk om zelf te rijden. Het was héél lang rijden. Wel 2 uur, door de file aan Gent.

We waren net op tijd, maar ik had een beetje last van de warmte (en een vieze pamper) dus dat heeft papa eerst opgelost, voor we naar de rest van de groep konden.

Aangekomen spurtten mama en papa meteen het podium op. Ik mocht lekker bij opa in de schaduw blijven. Mama zat pal in de vlakke zon. Na twee stukken hoorde ik haar zeggen dat ze bij de wissel ook ging wisselen. En nog eens twee stukken later stond ze ineens voor mijn neus. Met haar dikke buik werd ze een beetje ziek, zo in de volle zon.
Papa bleef wel meespelen, maar ja, die moet alleen maar een beetje meppen.

Na het concert waren er broodjes, komkommer, eitjes en appelsap. Maar ik had niet zoveel honger. Veel te warm. Na het eten mocht ik nog een beetje in de speeltuin spelen en met een fietsje rondrijden. Het was een duwautootje, met een deurtje dat openging, een stuur, een toeter. Kortom, een superding. We zijn helemaal naar de dijk gereden om daar de zee te zien en iets te drinken. Wat is die zee groot! Jammer dat we geen tijd hadden om op het strand te gaan spelen. Mama vond dat niet zo erg.

Daarna moesten we terug en moest ik afscheid nemen van mijn superauto. :’-( Mama en papa en al de rest moesten naar het volgende optreden. Dat was op de Molenfeesten, aan een echte oude molen. Weeral in de volle zon. Mama deed dus weer niet mee. Omdat ik op weg naar daar in slaap gevallen was, heeft ze met mij een rustig plekje in de schaduw uitgezocht zodat ik wat kon rusten. Daarna mocht ik nog eens fruitpap eten en een beetje rondlopen. Ik had héél véél fans. Ze vonden mij allemaal een heel mooi en schattig kindje, en zo braaf en flink! … Tja, zo ben ik nu eenmaal, dus dat hebben die mensen goed gezien. Na het optreden mocht ik met opa nog eventjes naar de paarden gaan kijken. Die moesten in hun rijdende stal. Daarna hebben we, nog maar eens, een terrasje gedaan. Ze hadden daar een speeltuintje met echt duinenzand! Da’s heel erg leuk zand. Veel leuker dan zandbakzand. Opeens kwam papa mij roepen omdat er croque monsieurs waren. Mmmmhhhh… Daarna nog wat spelen en toen moesten we ineens opschieten voor de bus?! Huh, wij zijn toch met de auto? Eigenlijk bedoelde mama en papa “opschieten om oma en opa, tante Els en nonkel Sven en alle andere uit te zwaaien”. En wij moesten ook vertrekken. Het was al half zeven. Bedtijd dus.

Veel geslapen in de auto heb ik niet. Thuis heb ik nog een boterham gegeten. En mocht ik nog met mama in bad. Dat was best leuk, achteraf bekeken toch. Daarna nog twee fimpjes mogen kijken en toen was het echt bedtijd. Het was ook al half negen-negen uur. En de vleermuizen begonnen toen te stressen om om half tien uit te kunnen vliegen. Hoog tijd dus om zelf naar dromenland te vliegen.

Het was een vermoeiende en drukke dag, maar we moeten nog eens terug… want ik ben niet met mijn teentjes in het water kunnen gaan staan… Mama en papa hebben al beloofd dat we nog eens gaan en dan blijven we daar ook slapen. Jippiieeee!!!!

Twee

Vandaag ben ik twee jaar geworden, maar vanavond was een beetje moeilijk om te feesten, dus dat hebben we zondag dan maar gedaan.

Mama had een Bumbataart gemaakt, helemaal zelf gemaakt. Maar ik mag ze niet laten zien, want er was iets mis met de fondant (die smolt een beetje). Maar dat deed niets aan de smaak gelukkig.

Bij een verjaardag horen natuurlijk ook cadeautjes. Véél cadeautjes. Zo kan ik nu al oefenen om samen met mama Bumbataarten te maken met mijn nieuwe keukentje (met de nodige potjes enzo), tafeltje en stoeltjes. Binnenkort kunnen we ook een fietstochtje gaan maken met z'n drieën op mijn nieuwe fiets. Papa kan ik nu nog beter helpen met blaadjes en snoeisel naar achter te kruien. En als het slecht weer is heb ik nog mijn duploblokken en kralen om een mooie ketting te maken.

Hieronder enkele sfeerfoto's:




Vandaag vier ik mijn verjaardag met alle kindjes uit mijn klasje van Bambi! Mama heeft hiervoor speciaal Bumbacupcakes gemaakt. Ze heeft gisteren tot 1u 's nachts doorgewerkt om ze af te krijgen. Het resultaat mag gezien worden.

Aflevering 123 uit "The Anne-Marie doctors walk"

De laatste tijd hoor je al wel eens iets over opvolging van (ex-)prematuren in het nieuws. Al zeg ik dat zo verkeerd: het gaat meestal over het ontbreken daarvan en dat men (oa. het VVOC) daar iets aan wil veranderen.

Omdat er nu nog niets centraal geregeld is en omdat ik een prematuur was, vraagt mijn dokter dus aan mama en papa om mij regelmatig te komen showen. Om te zien of er nergens een probleem in mijn ontwikkeling is. Dat is nu al zo’n twee jaar zo. Mama en papa vinden die consultaties altijd héél erg spannend.
2 weken geleden was het weer zover: ik mocht nog eens naar de dokter. De juffrouwen van Bambi hadden mijn ontwikkelingschema helemaal bijgekleurd en hier en daar een aantal opmerkingen gegeven van dingen die ik nog niet kan/kon. De dokter vond het prachtig, had niets op mij aan te merken. Ik deed alles prima. Alleen mijn “sterk karakter” vond ze toch iets om mama en papa een paar tips over te geven. Maar ja, die kennen mij al langer en weten ondertussen wel wat werkt en wat niet. Volgende afspraak: over een half jaar.

Vorige week donderdag moest ik weer naar het UZA. Voor mijn ogen deze keer. Ik speel nog altijd twee dagen in de week piraat. Nu al zo’n jaar. Het was dus tijd voor een grondige check up en een evaluatie. Verdict? De dokter kon niet meer zien dat mijn linkeroog niet altijd even goed mee wou; ik heb geen lievelingsoog meer, geen oog dat af en toe wat weg draait en ik kan “diep zien”. Kortom, het piraten helpt! Ik mag nu nog een hele tijd verder piraten. En dan volgend jaar of zo nog eens mijn ogen laten meten om te zien of ik echt wel heel goed zie.

Hiep hiep hoera dus! Ik kan zonder zorgen binnenkort mijn tweede verjaardag vieren.

bellen blazen

Dag poesje, daaag!

Dat het leven meestal heel fijn is maar soms heel erg hard en een oneerlijk strijd kan zijn, wist ik al. Al aan den lijve ondervonden…

Bijna een jaar geleden hebben we afscheid moeten nemen van Woefie, de kat zonder staart die altijd kwam luisteren als mama klarinet speelde en dan het liefst op haar schouder sprong (de meeste katten hebben net wel een staart en houden net niet van klarinet).

In november vonden mama en papa dat het met enkel Musti (en mij) in huis toch wel heel stil was. Dus toen kwam Ella. “Ellabella, mooie poes”, zei mama wel eens als ze dacht dat niemand het hoorde.

Ella was een lieve poes, die hield van mensen om zich heen, maar nooit opdringerig was. Haar mensen in de zetel, zij in haar huisje, op de krabpaal, op haar plekje onder het wasrekje bij de chauffage of gewoon bovenop tafel. Ze kon zo goed ergens stilletjes liggen en door haar zwarte vacht met een bruine schijn helemaal verdwijnen, dat we dikwijls het hele huis doorzochten terwijl ze gewoon op één van haar plekjes lag. Ze was ook een jonge, levenslustige poes die ontzettend blij was dat ze in de lente eindelijk naar buiten kon. En ook al was ze kleiner dan Musti en veel jonger, toch was zij dikwijls baas.

Zaterdagavond is Ella met heel wankele pootjes binnen gekomen. Zondagochtend was ze nog steeds niet beter en vond mama dat ze er echt niet goed uit zag. Mama en ik zijn dan met Ella naar de poezendokter geweest. Die vond ook dat het helemaal niet goed met Ella was. Ze mocht dus bij de poezendokter blijven. Ella kreeg, net als ik in Klina, een infuus met vocht. Op die manier hoopte de poezendokter dat de geelzucht zou beteren. Zondagavond zag het er een beetje beter uit, de koorts was weg en ze zag precies minder geel. Maandagvoormiddag kreeg Ella het ineens heel benauwd en na een foto werd ook duidelijk waarom. Ze had flink wat vocht op haar longen, met etter erin. Niet goed dus. Alle goede zorgen van de poezendokter hebben niets mogen helpen. Een uur later ongeveer heeft Ella haar strijdbijl moeten begraven.

Samen met mama, papa en Musti heb ik gisterenavond afscheid van Ella genomen. Ze is nu dus een “Ellabella, mooie poes”sterretje. We gaan ze allemaal heel hard missen.

Idool

Alle meisjes hebben in hun jeugd een idool. Ik ook!
Hij is lief, lang, slank, heeft zwart haar, is grappig, doet geweldig spannende dingen, laat mij vanalles zien, neemt mij mee op excursie, kortom, ... een echte god dus.

En gelukkig kan ik hem heel dikwijls zien. Soms mag ik zelfs helpen. En dan steek ik natuurlijk mijn allerbeste beentje voor.

Vroeger, toen ik heel klein was, vond ik hem niet zo super. Ik heb blijkbaar eens een hele avond gebruld omdat mama niet thuis was. Hij kreeg mij echt niet getroost. Toen mama thuis was, kalmeerde ik na 5 minuten.

Maar da's nu dus allemaal verleden tijd. Hij is mijn allergrootste idool!

Of ik nu eindelijk eens ga vertellen wie mijn idool is?

Papa!! Natuurlijk.

grote boodschap

Klina dag 2

Goed nieuws!
Ik mocht gisteren naar huis. Maandagmiddag hebben 2 verpleegsters mij fruitpap gegeven. En 's avonds heb ik nog het slaatje van mama voor de helft opgegeten en daarna een flesje melk gedronken.
De kinderarts was er dus van overtuigd dat ik gewoon wat kuren heb.

Mama heeft ondertussen door dat ik terug als de kleine babytjes gevoerd wil worden. Zo heb ik gisteren kei flink spinazie met vis gegeten. En 's avonds een spiegeleitje met spek en een gebakken boterham. Mmmmhhhh...

Alleen voor de pap 's avonds heb ik geweigerd, die heb ik gehouden voor middernacht.

Voor de rest ben ik nog een beetje flauw. Volgens mama ben ik precies terug een babytje (overal naar toe dragen, niets zelf willen doen, ...). Soms is het wel moeilijk om het allemaal vol te houden en zie ik mama stiekem glimlachend kijken. Oeps, betrapt! Snel terugleggen, dan heeft ze het niet door.

Meer nieuws

Anne-Marie's bloed is ondertussen onderzocht, zonder enig resultaat. De urinestaal was mislukt, dus die hebben ze deze morgen genomen en daar weten we morgen de uitslag van.
Vanmiddag wou ze weer geen patatjes eten. Een verpleegster ging dan proberen om fruitpap naar binnen te krijgen.
Indien dat niet lukt, krijgt ze vanavond terug een infuus met vocht, suiker en een aantal mineralen.

Morgen weten we hopelijk meer

Groetjes vanuit de speelkamer van Klina

Op reis tris

Sinds gisteren mag ik weer in Klina logeren. Waarom? Dat weten zelfs de dokters niet goed. Maar tot ik zelf terug goed eet en drink of tot ze weten wat er nu aan de hand is, moet ik alvast blijven.

Sinds vrijdag ben ik begonnen aan een soort honger- (en dorst-) staking. Eerst dachten mama en papa dat het gewoon een beetje kuren waren omdat ik naar de peutertjes mocht en eigenlijk niet zo flink ging slapen. Dinsdag heb ik gefeest tot 21u30! Maar gisteren vonden ze dan toch dat het zo toch niet langer kon duren en zijn ze met mij naar de dokter van wacht geweest. Die wist het niet zo goed en verwees door naar spoed.

En daar zei de dokter dat ik mocht blijven. Mama had mijn pyjama al van tevoren ingepakt. Zou ze iets vermoed hebben?

Zodra mama iets meer weet, vertelt ze het hier vast en zeker wel.

Promotie

Joepie!!!

Ik heb promotie gekregen! Heel deze week mag ik al gaan wennen bij de Peuters. En vanaf volgende week ben ik dan officieel een "Peuter". Behalve op maandag, dan ben ik terug een Kruiper. Maar ja, dat zal ook niet meer voor heel lang zijn.

Maandag mocht ik dus voor het eerst patatjes in mijn nieuwe klasje eten. En in een nieuw bedje slapen. Eentje zonder hekwerk, onder een donsje, zonder slaapzak. De patatjes waren heel lekker. Volgens de menukaart was het spaghetti bolognese. Maar ik moet ze toch nog eens wijsmaken hoe je spaghetti eet: alleen met een vork, zoals de echte Italianen. Nu gaven ze me gisteren ook een mes, tssssss, ... . Volgens Evi moet dat van K&G. We zullen K&G eens op studiereis naar Italie moeten sturen.

We doen ook hele leuke activiteiten bij de Peuters. Zo mogen we kralen aan een ketting rijgen, heel veel buitenspelen, met de nopper en de boerderij spelen, ... Kortom, ik amuseer mij best.

Ik probeer mama nu ook duidelijk te maken dat ik echt wel een grote meid ben. Zo doe ik zelf het kabouterpoortje open, weet ik al waar mijn jas moet hangen en ga ik eerst naar de kapstokken. Als mijn jas uit is, loop ik als een speer naar de schoenenkast. Mama wordt oud, die kan nooit volgen (zij zegt dat ze mijn jas nog moet ophangen, mandje nakijken,...). En als mijn sloefen aan zijn loop ik meteen naar het juiste klasje. Toch handig voor mama hè. Alleen roept zij nog altijd dat ik nog "dag" moet zeggen. Hohoh, doe ik alles al eens heel flink zelf, moet ik ook nog eraan denken om "dag mama" te zeggen.

vakantie

paaseiers

Vannacht zijn de klokken uit Rome langsgeweest. Ze hadden allemaal paaseiers in onze tuin verstopt. De eitjes waren wel een beetje nat geworden, maar daar heb ik me niet zoveel van aan getrokken. Ze waren best wel lekker !

Mijn mama is helderziende

Herinneren jullie zich nog dat ik een dikke maand geleden ziek was? De zesde kinderziekte (ook wel de 3-dagen-koorts genoemd). “Of heel misschien roodvonk, maar dat zien we over een aantal weken wel…” zei mama toen nog.

Ze had moeten zwijgen! Sinds vrijdag ben ik weeral ziek. Overgeven, koorts, keelpijn, rood kippenvel over heel mijn lijf (vooral op de lekkere warme plekken), hoofdpijn, …
Zondag zei de dokter (diezelfde die mij onderzocht heeft toen ik zo vuurtorenrood zag) dat ik een flinke keelontsteking had. Niets aan te doen, gewoon uitzieken.
Maandag was de koorts al wel weg maar voelde ik mij alles behalve lekker (en dat heeft mama mogen horen :-$). Gisteren was het nog altijd niet beter, dus mocht ik weer naar de dokter. Papa was speciaal vroeger gestopt met werken om mee te kunnen, lief hè.
De kinderarts denkt nu dat ik dus roodvonk heb. Morgenmiddag weten we dat zeker.

Volgens “tinternet” krijgen 1 op de 1.000 kindjes roodvonk. Ik ben dus weer eens bij de gelukkige. :-) Maar kom, het staat weer wel leuk op mijn lijstje…

Hoe kon mama nu weten dat ik roodvonk zou krijgen? Mama, in het vervolg toch maar zwijgen.

Met de lente in het land

Hoihoi,

De lente is vorig weekend gearriveerd en volgend weekend schakelen we weer over naar zomertijd. Dat betekent dus dat we in de leukste periode van een jaar komen: lente en zomer!!!! Zomer is helemaal mijn ding. En wel om de volgende redenen:
1) ik ben in de zomer geboren
2) in de zomer moet je geen mutsen opzetten (dat haat ik nu eens echt, mutsen op mijn hoofd)
3) iedereen is goed gezind
4) ik mag in "onzen hof" spelen! Alleen stom van mama dat ze het poortje dicht doet. Dan kan ik niet helemaal vanachter naar de kippen en de ezel gaan kijken. Volgens haar is dat te gevaarlijk omdat er auto's op straat rijden. Maar vanachter is er helemaal geen straat, alleen een ezel en soms kippen.
5) ook op Bambi mogen we nu bij goed weer buiten spelen. Super!!! Alle kindjes die zich op een elegante (of iets minder elegante) manier kunnen voortbewegen mogen dan mee buiten spelen. Dus dat betekent dat bijna alle Kruipertjes en alle Peutertjes de speelplaats onveilig maken. En kan ik met de peutertjes gekke streken uithalen. Bij de Kruipertjes amuseer ik mij niet meer zo goed, maar er is nog geen plaats bij de peutertjes... dus bij "binnenweer", letten nog eventjes Evi en Veronique van de Kruipertjes op mij.

familieportret

Gisteren hadden we bezoek van Sarah, Niels & Wim. Het was ook heel goed weer gisteren, dus hebben we daar maar van geprofiteerd, en zijn we een eindje gaan wandelen hier in de buurt. Bij een tussen-fruit-stop hebben we dan nog maar eens (het was al anderhalf jaar geleden) een familieportret gemaakt. 's Avonds hebben we dan ook nog eens pannenkoeken gegeten. Als je je de combinatie pannenkoeken, siroop, klappen-in-de-handjes en wijs-eens-waar-je-haar-is kan voorstellen, is het eigenlijk niet te snappen waarom papa daar geen foto van gemaakt heeft.....

zonder titel...

41,1° C

Jaja, dat lees je goed: 41,1° C. Dat was wat de thermometer bliepte toen mama mijn koorts wou meten vrijdagavond. Zo rond een uur of 11 vond ze dat ineens nodig. Ik voelde mij al helemaal niet lekker en dan krijg je nog zo'n thermometer in uw *** geduwd... Volgens haar voelde ze mijn warmte zo in haar gezicht blazen toen ze mijn slaapzak open deed.

Maar eventjes terug vanaf het begin: ik sukkel al een tijdje met mijn kaka. Veronique en Evi hadden al twee weken mama of papa vroeger moeten laten komen omdat ik buikgriep had. Ik ben ook 4 hoektanden aan het krijgen (1 staat er al door, de rest is nog aan het duwen). Donderdag belde Veronique weer om te zeggen dat ik 39,6°C koorts had. Mama is mij dan komen halen. Buiten de koorts was er niet veel te zien. Vrijdag mocht ik gewoon naar oma. Die maakte zich ook geen zorgen... een beetje koorts, flink veel (3 op een paar uur tijd) platte broeken, ... kan maar 1 ding zijn: tandjes (ah ja, 4 in een keer, zoals gewoonlijk). Mama's collega's, papa, papa's collega's, kortom iedereen zei: ah, tandjes. Vrijdag ben ik gaan slapen met 37,6°C. Niet de moeite om daarvoor iets te geven, vonden mama en papa. Tot 23u dan toch. Papa was natuurlijk weeral niet thuis, dus toen mama belde dat ik het een beetje te warm had, heeft hij heel den toog van het harmonielokaal in mekaar laten storten om samen met ons naar de dokter te gaan. Verdict: een flinke keelontsteking. Oplossing: Clamoxyl,mmmhhhh lekker! Om half één lag iedereen hier uiteindelijk onder de wol (maar ik mocht enkel onder een dun dekentje).

Zaterdag had ik helemaal geen "fut". Maar dat betekende wel dat ik heel de dag "BHUMBHAA" mocht kijken, zoveel ik maar wou, lekker zacht onder een "BHUMBHAA"dekentje! Al kon ik zaterdag niet veel meer zeggen dan "bhumbha". De koorts bleef, al was die wel onder controle.

Zondag was het feest en ik was weer een beetje beter. Niet helemaal, maar toch, ik kon al weer heel erg boos worden (en hoe!). Tegen dat iedereen goed aan het feesten was en ik naar bed moest had ik een heel gespikkeld lijf! Overal uitslag, op heel mijn buik en rug! Het lijkt volgens mama op rood kippenvel.
Vandaag: geen koorts meer, wel nog uitslag (lekker veel uitslag) en soms nog een beetje boos. Weeral iets beter dus.

Mama en papa geloven niet meer in die keelontsteking. Wel eerder in "de zesde kinderziekte" (of heel misschien roodvonk, maar dat zullen we binnenkort wel zien want dan krijg ik normaal ook nieuw vel op mijn handen en voeten).

Volgend jaar op mama's verjaardagsfeestje moet ik dus weer iets nieuws verzinnen. Ik ga daar een traditie van maken: ziek zijn op mama's feestje. Dan krijgt ze elk jaar een knuffelkindje cadeau!

Radio

Vanavond was mijn papa (weeral) niet thuis. Hij was gaan supporteren. Niet voor de voetbal ofzo, en ook niet naar de olympische spelen. Nee, hij was naar de opname voor het radioprogramma Quiz't op radio2. In dat programma wordt er elke week 1000 euro geschonken aan een goed doel. Dat gebeurt door twee bekende vlamingen die elk een goed doel verdedigen. Het VVOC - Vlaamse Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen is nu zondag één van die twee goede doelen, en zij zochten nog supporters. Op 17 november vorig jaar had mama al eens eenberichtje geschreven over het vvoc, dat kan je hier lezen. Omdat extra naamsbekenheid en een steuntje in de rug nooit kwaad kan, is papa ze gaan aanmoedigen in de radio2 studio in Gent. Zondag luisteren dus, tussen 12 en 13u op radio2 !

koekenEten

sneeuwpret

Gemakkelijke puber

Ik ben ondertussen bijna 19! Maanden, natuurlijk. En volgens mama ben ik een beetje een pubertje aan het worden. Een peuterpubertje uiteraard.

Alle mensen die ik ondertussen al ben tegengekomen zeggen steeds dat ik “zo’n braaf meisje” ben. En dat heeft iedereen goed gezien. Zelfs de mevrouw die mijn fotoshoot (jaja, zoals de echte fotomodellen als Naomi Campbell) deed, vond mij een heel gemakkelijk model. En van modellen is het algemeen geweten dat zij niet de makkelijkste personen zijn.

Mama vindt echter dat iedereen ongelijk heeft. Zij vindt dat ik “over het algemeen” braaf ben. Of toch, meestal dan. Eigenlijk vindt ze mij altijd braaf, behalve als ik weer eens een driftbui heb.

Mama begrijpt mij gewoon niet. Ze luistert niet naar wat ik zeg. Alhoewel, ze heeft meestal wel gehoord dat ik iets zeg, maar is daarna diplomatisch doof. En als ze toch reageert, zegt ze dikwijls “Anne-Marie, maar wat wil je dan? Ik begrijp je niet.” AAAARRRGGGHHH… Als ik nu “bah” zeg, wil ik gewoon dat dopje dat daar rechts naast uw hand ligt. Straks betekent dat dat ik een vieze pamper heb en morgen dat ik geen pap wil. Da’s toch niet zo moeilijk?
Of als ik ’s morgens heel flink naar het klasje voor de “grote kindjes” loop, dan zegt ze “Anne-Marie, kom hoor. Je moet nog eventjes naar de baby’tjes”. Naar de baby’tjes? NAAR DE BABY’TJES? Ga daar zelf maar zitten! Ik ben geen baby meer! Ik ben een kruipertje dat bijna naar de peutertjes mag, dus ik ga NIET naar de baby’tjes!

Mama begrijpt mij dus niet. En noemt mij een “peuterpubertje”.

mijn lieve pop

leuk feestje gehad....