Dat het leven meestal heel fijn is maar soms heel erg hard en een oneerlijk strijd kan zijn, wist ik al. Al aan den lijve ondervonden…
Bijna een jaar geleden hebben we afscheid moeten nemen van Woefie, de kat zonder staart die altijd kwam luisteren als mama klarinet speelde en dan het liefst op haar schouder sprong (de meeste katten hebben net wel een staart en houden net niet van klarinet).
In november vonden mama en papa dat het met enkel Musti (en mij) in huis toch wel heel stil was. Dus toen kwam Ella. “Ellabella, mooie poes”, zei mama wel eens als ze dacht dat niemand het hoorde.
Ella was een lieve poes, die hield van mensen om zich heen, maar nooit opdringerig was. Haar mensen in de zetel, zij in haar huisje, op de krabpaal, op haar plekje onder het wasrekje bij de chauffage of gewoon bovenop tafel. Ze kon zo goed ergens stilletjes liggen en door haar zwarte vacht met een bruine schijn helemaal verdwijnen, dat we dikwijls het hele huis doorzochten terwijl ze gewoon op één van haar plekjes lag. Ze was ook een jonge, levenslustige poes die ontzettend blij was dat ze in de lente eindelijk naar buiten kon. En ook al was ze kleiner dan Musti en veel jonger, toch was zij dikwijls baas.
Zaterdagavond is Ella met heel wankele pootjes binnen gekomen. Zondagochtend was ze nog steeds niet beter en vond mama dat ze er echt niet goed uit zag. Mama en ik zijn dan met Ella naar de poezendokter geweest. Die vond ook dat het helemaal niet goed met Ella was. Ze mocht dus bij de poezendokter blijven. Ella kreeg, net als ik in Klina, een infuus met vocht. Op die manier hoopte de poezendokter dat de geelzucht zou beteren. Zondagavond zag het er een beetje beter uit, de koorts was weg en ze zag precies minder geel. Maandagvoormiddag kreeg Ella het ineens heel benauwd en na een foto werd ook duidelijk waarom. Ze had flink wat vocht op haar longen, met etter erin. Niet goed dus. Alle goede zorgen van de poezendokter hebben niets mogen helpen. Een uur later ongeveer heeft Ella haar strijdbijl moeten begraven.
Samen met mama, papa en Musti heb ik gisterenavond afscheid van Ella genomen. Ze is nu dus een “Ellabella, mooie poes”sterretje. We gaan ze allemaal heel hard missen.
1 opmerking:
Lieve nichtje,
Wat spijtig om dat te lezen van jullie Ella. Ik begrijp je helemaal! Mijn mama heeft me ook al verteld dat Tita, onze rosse kater, misschien niet meer zo heel lang zal leven. Hij heeft immers kanker en de poezendokter had voorspeld dat hij nog maar maximum 1,5 jaar zou leven. Dat is nu al 2,5 jaar geleden, dus Tita heeft de poezendokter versteld doen staan. Maar het kan elke dag bergaf gaan. Ik probeer dan ook van elk moment met de poezen te genieten (zij niet altijd van mij, want ik trek soms aan hun haren..hihi). In elk geval hebben jullie Ella een lieve thuis gegeven en heel goed voor haar gezorgd!
Dikke knuffel!
Een reactie posten