zondag 31 januari 2010
woensdag 20 januari 2010
Gemakkelijke puber
Ik ben ondertussen bijna 19! Maanden, natuurlijk. En volgens mama ben ik een beetje een pubertje aan het worden. Een peuterpubertje uiteraard.
Alle mensen die ik ondertussen al ben tegengekomen zeggen steeds dat ik “zo’n braaf meisje” ben. En dat heeft iedereen goed gezien. Zelfs de mevrouw die mijn fotoshoot (jaja, zoals de echte fotomodellen als Naomi Campbell) deed, vond mij een heel gemakkelijk model. En van modellen is het algemeen geweten dat zij niet de makkelijkste personen zijn.
Mama vindt echter dat iedereen ongelijk heeft. Zij vindt dat ik “over het algemeen” braaf ben. Of toch, meestal dan. Eigenlijk vindt ze mij altijd braaf, behalve als ik weer eens een driftbui heb.
Mama begrijpt mij gewoon niet. Ze luistert niet naar wat ik zeg. Alhoewel, ze heeft meestal wel gehoord dat ik iets zeg, maar is daarna diplomatisch doof. En als ze toch reageert, zegt ze dikwijls “Anne-Marie, maar wat wil je dan? Ik begrijp je niet.” AAAARRRGGGHHH… Als ik nu “bah” zeg, wil ik gewoon dat dopje dat daar rechts naast uw hand ligt. Straks betekent dat dat ik een vieze pamper heb en morgen dat ik geen pap wil. Da’s toch niet zo moeilijk?
Of als ik ’s morgens heel flink naar het klasje voor de “grote kindjes” loop, dan zegt ze “Anne-Marie, kom hoor. Je moet nog eventjes naar de baby’tjes”. Naar de baby’tjes? NAAR DE BABY’TJES? Ga daar zelf maar zitten! Ik ben geen baby meer! Ik ben een kruipertje dat bijna naar de peutertjes mag, dus ik ga NIET naar de baby’tjes!
Mama begrijpt mij dus niet. En noemt mij een “peuterpubertje”.
Alle mensen die ik ondertussen al ben tegengekomen zeggen steeds dat ik “zo’n braaf meisje” ben. En dat heeft iedereen goed gezien. Zelfs de mevrouw die mijn fotoshoot (jaja, zoals de echte fotomodellen als Naomi Campbell) deed, vond mij een heel gemakkelijk model. En van modellen is het algemeen geweten dat zij niet de makkelijkste personen zijn.
Mama vindt echter dat iedereen ongelijk heeft. Zij vindt dat ik “over het algemeen” braaf ben. Of toch, meestal dan. Eigenlijk vindt ze mij altijd braaf, behalve als ik weer eens een driftbui heb.
Mama begrijpt mij gewoon niet. Ze luistert niet naar wat ik zeg. Alhoewel, ze heeft meestal wel gehoord dat ik iets zeg, maar is daarna diplomatisch doof. En als ze toch reageert, zegt ze dikwijls “Anne-Marie, maar wat wil je dan? Ik begrijp je niet.” AAAARRRGGGHHH… Als ik nu “bah” zeg, wil ik gewoon dat dopje dat daar rechts naast uw hand ligt. Straks betekent dat dat ik een vieze pamper heb en morgen dat ik geen pap wil. Da’s toch niet zo moeilijk?
Of als ik ’s morgens heel flink naar het klasje voor de “grote kindjes” loop, dan zegt ze “Anne-Marie, kom hoor. Je moet nog eventjes naar de baby’tjes”. Naar de baby’tjes? NAAR DE BABY’TJES? Ga daar zelf maar zitten! Ik ben geen baby meer! Ik ben een kruipertje dat bijna naar de peutertjes mag, dus ik ga NIET naar de baby’tjes!
Mama begrijpt mij dus niet. En noemt mij een “peuterpubertje”.
zaterdag 2 januari 2010
vrijdag 1 januari 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)