Sinds gisterenavond is er nieuw sterretje aan de grote poezenhemel.
Woefie(die naam heeft papa drie jaar geleden voor haar gekozen, ik heb dus denk ik nogal geluk gehad met mijn naam) had in het begin toen ik er was wel een beetje schrik van mij. Als ik toen op de grond aan het spelen was liep ze dikwijls in een grote boog om mij heen zodat ze zeker wist dat er niets kon gebeuren. Stilletjesaan ging het beter tussen ons en werden we vriendinnetjes. Ik heb zelfs nog kopjes van haar gekregen (dat vond ík dan weer een beetje eng).
Woefie heeft maar een half jaar een staart gehad, toen heeft ze een ongeval gehad en moest haar staart eraf. Voor ik haar kende wist ik zelfs niet dat er poezen waren zonder staart. Nu weet ik wel beter: poezen zonder staart zijn net zo lief en zacht als die met een staart, het ziet er alleen een beetje anders uit.
Jammer genoeg stopt het verhaal van Woefie hier en nu. Ik ga haar wel missen, net zoals mijn mama en papa hun poesje erg missen. Het andere harige monster in dit huis, Musti die loopt nu ook een beetje verloren, ik zal hem maar snel gaan troosten en dan gaan we samen denken aan alle leuke momenten die we samen met Woefie hebben gehad.
